Camee is zij-instromer op De Violier
Toen de Schiedamse Camee Veltema na haar middelbare school een studiekeuze moest maken, was één ding duidelijk: zij wilde iets betekenen voor kinderen. In het bijzonder voor kinderen die een beetje extra steun en aandacht goed kunnen gebruiken. De Pabo was voor haar een serieuze mogelijkheid, maar toch besloot ze anders. Nu, bijna 10 jaar later en veel ervaring rijker, doet ze alsnog haar eerste onderwijservaringen op als zij-instroomleerkracht op De Violier.
Door de redactie
Camee: “Het onderwijs heb ik altijd al interessant gevonden, maar de Pabo was erg gericht op het reguliere onderwijs. Ik kon daar pas na vier jaar de specialisatie speciaal basisonderwijs doen, dat bracht mij aan het twijfelen. Uiteindelijk koos ik voor de studie Pedagogiek, omdat ik daarmee vanaf het allereerste moment iets kon betekenen voor kinderen die extra ondersteuning nodig hebben.
Onderwijskriebels
Sinds 2011 heeft Camee binnen de jeugdhulp gewerkt met alle leeftijden en doelgroepen. Ze werkte in de crisisopvang, op een residentiele groep, op de dagbehandeling, verleende ambulante zorg en werkte in het schoolmaatschappelijk werk. Maar het onderwijs bleef kriebelen. Dat gevoel werd verder aangewakkerd toen ze via een vriend een berichtje kreeg doorgestuurd over het zij-instroomtraject. Toen haar eigen vriend haar vervolgens wees op facebook-berichtje met een vacature bij De Violier, besloot ze ervoor te gaan.
Camee: “De Violier is een sfeervolle, gezellige school, waar ik mij vanaf het begin al welkom voel. Het eerste gesprek was heel open en vrij. Serieus en professioneel, maar wel met ruimte voor een grapje en gezelligheid. Ze begonnen zelf over het zij-instroomtraject. Ze lieten merken dat ze echt moeite wilde doen om mij te laten deelnemen. Dat ze die inzet toonden, gaf voor mij de doorslag.”
Stroomversnelling
Vlak voor de zomervakantie van 2019 werd Camee aangenomen bij De Violier. Het was nog even spannend of ze wel mee zou kunnen draaien met het traject dat in september zou starten. Maar door alle inzet van De Violier is het in goed overleg met de Hogeschool toch gelukt.
Camee: “Alles kwam echt in een stroomversnelling. Ik heb niet het normale traject doorlopen, mijn assessment deed ik in de zomervakantie en in september kon ik al starten. Sinds dit schooljaar sta ik op maandag tot en met woensdag voor de combinatiegroep 4/5. Eén dag samen met mijn coach en op de andere dagen alleen. Dat bevalt heel goed. Wat een lieve en gezellige kinderen heb ik! Als ik `s ochtends bij de deur sta en één van de kinderen komt naar mij toe met een tekening en zegt blij: ‘Kijk eens juf, voor jou gemaakt!’. Dat is zo tof.
Het zorgt er ook voor dat je weet waarvoor je het doet, want het traject is echt zwaar. Dat zit voor mij niet in het lesgeven, maar in het eigen maken van de stof. Alles is nieuw, je moet elke keer uitzoeken hoe het zit. Omgaan met kinderen en ouders dat kan ik, daar heb ik al veel ervaring mee.
Maar didactisch is het nog een zoektocht. Toch merk ik dat de dingen steeds meer op zijn plek vallen. Ik moet mij nog veel eigen maken, maar dat gaat wel steeds makkelijker.”
Niet ‘de zij-instromer’, maar een collega
“Van tevoren ben ik gewaarschuwd: ‘let op, het wordt een pittig traject’. Pabo vraagt heel veel van je, je hebt je werk op school en dan is er nog het huiswerk. Daarnaast werk ik ook nog een dag per week als schoolmaatschappelijk werker op een middelbare school. Het is dus constant kijken hoe ik het kan doen. Maar binnen De Violier zijn er veel mensen die mij ondersteunen, op mijn vragen krijg ik altijd antwoord en ik ben superblij met mijn coach. Ik voel een vorm van bescherming: het team laat mij volwaardig meedraaien, maar ze nemen ook bepaalde taken uit handen, omdat ik nieuw ben en ik mij al zoveel andere dingen eigen moet maken.
Gelukkig ben ik op De Violier niet ‘de zij-instromer’, maar een collega. In gesprekken met mijn Pabo-klasgenoten merk ik dat de begeleiding op scholen verschilt. Ik ben een volwaardig teamlid en leerkracht. Soms is dat ook wel lachen, dan moet ik collega’s terugfluiten en roepen: ‘Ik weet het niet, help mij. Geef mij uitleg.’ Dan realiseren zij zich: ‘O ja, je bent nog niet zo ver.’ Maar ik zie dat als een compliment. Als zij soms vergeten dat ik nieuw ben, betekent het dat ik bepaalde dingen goed oppak.”
Meerwaarde van je bagage
“Als zij-instromer heb je al ervaringen in andere vakgebieden, die bagage neem je mee naar het onderwijs. In mijn geval zijn dat mijn pedagogische vaardigheden. Ondersteuning bieden en gesprekken voeren met ouders en kinderen, dat was mijn oude werk, daar deins ik niet voor terug.
Op De Violier ben ik leerkracht, geen pedagoog. Maar op het moment dat ik met de Ib’er of mijn coach een situatie bespreek, kan ik wel zeggen: ‘Hier loop ik tegenaan, ik denk aan deze oplossing. Kan ik dat zo aanpakken?’ Dan krijg ik wel terug van collega’s dat ze merken dat ik weet hoe ik met bepaalde situaties om kan gaan. Door mijn ervaring kan ik over dat soort zaken nu al makkelijker meepraten.”
Kans om door te ontwikkelen
“Als jeugdhulpverlener stond ik aan het einde van een proces, je helpt kinderen op het moment dat het niet meer goed gaat. In het onderwijs sta ik aan de start. Ik ga in positieve zin met leerlingen aan de slag en kan ze dingen meegeven waar ze in de toekomst veel aan hebben. Dat is heel ander werk. Het is lesgeven is een nieuwe uitdaging en het geeft mij de kans om door te ontwikkelen. Dat vind ik ook belangrijk voor mijzelf.
Ik merk dat mensen twijfelen als ze worden geïnformeerd over wat het traject inhoudt. Maar als ik denk aan alles wat ik ervoor terugkrijg… De band met de kinderen is het meer dan waard. Kinderen die na het weekend naar je toekomen, je een knuffel geven en zeggen dat ze blij zijn dat het weer maandag is omdat juf Camee er dan weer is. Dan weet je dat je je werk goed doet en dat je wordt gewaard.”
