Hoera, ik ben juf!

Mandy werkt als leerkracht in groep 5 en 6 van obs De Singel. Daar voelt zij zich als startende juf inmiddels helemaal op haar plek. Ze weet steeds beter wat voor soort leerkracht ze is en hoe zij er voor de kinderen kan zijn. Dat zelfvertrouwen moest wel groeien…

Mandy: “Ik heb Communicatie gestudeerd en daar ook in gewerkt. Dat vond ik leuk om te doen, maar ik miste het hogere doel. Toen ik drie jaar geleden moeder werd, wist ik het eindelijk: met kinderen werken en iets voor hen betekenen, dat is wat ik wil doen. Ik vind het fijn om andere mensen te helpen. Toen ben ik al googelend bij het zij-instroomtraject gekomen. Ik wist meteen: dit is iets voor mij! Vanaf dat moment ben ik ervoor gegaan. Ik slaagde in het najaar van 2018 voor het assessment en 1 februari 2019 startte ik op De Peperklip.”

Die eerste dag

Mandy: “En dan sta je daar die eerste dag, meteen voor de groep. Dat was wel even slikken…

Je hebt natuurlijk een assessment doorlopen en bent dus als geschikt bestempeld, maar zo’n eerste dag is heftig. Je bent iets aan het doen waar je nul ervaring in hebt en je moet alles nog uitvogelen. Ik dacht in het begin: ik bereid een leuke les voor, die geef ik en dan wordt het vanzelf leuk. Maar er komen nog zoveel andere dingen bij kijken. Het voelt een beetje alsof je uit een rijdende auto wordt gegooid. Het is heel anders als je er zelf staat, echt!
Ik heb nooit getwijfeld, echt niet. Ik wist dat dit was wat ik wilde doen. Toch voelde het op sommige dagen in het begin als een strijd om het einde van de schooldag te halen. Maar als je dan na zo’n eerste, pittig halfjaar, op de laatste dag voor de vakantie merkt hoe dol de kinderen op je zijn… Door wat ze zeggen of doen; een lief briefje, een kaartje, een knuffel… Ook bij die kinderen van wie je dat echt niet had verwacht… Dan weet je zeker dat je de juiste keuze hebt gemaakt!”

Je bent weer een groentje

Mandy: “Als zij-instromer ben je weer een groentje. Je faalt vaker dan je gewend bent. Als je bijna dertig bent en al ervaring hebt opgebouwd in een andere sector, dan is dat wel even slikken. Maar gaandeweg krijg je het vak in de vingers. Je leert steeds meer en het lukt je steeds beter om het lesgeven je eigen te maken. Totdat je op een dag denkt: ik voel mij een juf!”

Vanwege mijn achtergrond in de communicatie heb ik mij nooit onzeker gevoeld over dingen als oudergesprekken of schriftelijke communicatie. Dat was hiervoor tenslotte mijn werk. Maar waar ik in het begin niet bij had stilgestaan is hoe belangrijk het is om een klas te managen. Ik werk in Schiedam Oost en dat is best een pittige doelgroep. Als je daar met nul ervaring en zonder gereedschap voor komt te staan, dan heb je echt niets aan alleen die leuke les die je hebt voorbereid. Je moet de kinderen meekrijgen, maar hoe pak je dat het beste aan? Niet iedereen heeft natuurlijk overwicht. Negen van de tien zij-instromers in mijn groep liep hier tegenaan. We hebben op lesdagen met elkaar geroepen: ‘wij willen leren over klassenmanagement!’ Maar er wordt op de Pabo weinig aandacht aan besteed. Je hebt daarvoor echt je collega’s nodig.

Ik vroeg daarom vaak aan collega’s wat zij doen in een bepaalde situaties en dan probeerde ik dat uit. Ik kwam er toen al snel achter dat wat bij de één werkt, niet automatisch werkt bij de ander. De beste tip die ik heb gekregen, is dan ook: blijf dichtbij jezelf. Dat klinkt cliché, maar als iets niet bij je past, werkt het niet. Kinderen merken toch wel of je authentiek bent of niet, ze ruiken alles. Accepteer dus dat je bent hoe je bent, want je hoeft echt niet hetzelfde te zijn als een collega. Ik ben bijvoorbeeld een heel andere juf dan mijn duo.”

En dan ben je officieel juf!

“Nu ik de twee jaar van het zij-instroomtraject heb afgerond en écht juf ben, is dat wel een verademing. De Pabo is al een pittige studie en als zij-instromer moet je die ook nog in een verkorte periode doen, naast je werkdagen op school en het voorbereiden van de lessen. Soms had ik het gevoel dat ik thuis alleen maar zat te typen. Nu de studie klaar is, is er wel een last van mijn schouders gevallen. Op mijn werk is verder niet heel veel veranderd. Ik sta nog steeds met plezier voor de klas, maar nu wel officieel bevoegd!

Ik geef sinds dit schooljaar les aan groep 5 en groep 6 op De Singel. Aan het begin van het schooljaar 2019-2020 ben ik overgestapt naar deze school. Wat ik fijn vind op De Singel is dat ze evidence based werken. Dat wil zeggen dat ze het onderwijs baseren op wetenschappelijk onderzoek. Alles is feitelijk, kan beredeneerd worden. Dat past bij mij. Bovendien is De Singel geen ‘schoolse’ school waar één iemand de touwtjes in handen heeft. De school wordt aangestuurd als een organisatie waarbinnen leerkrachten veel eigen inbreng hebben en eigenaarschap op zich kunnen nemen. En dat initiatief wordt ook gewaardeerd. Uit de verhalen van mijn medestudenten weet ik dat dat lang niet op alle scholen zo is. Ik uit daarom ook vaak naar Inge, onze directeur, hoe fijn ik het vind dat op De Singel dat vertrouwen wordt gegeven. Want als je je verantwoordelijk voelt, dan ben je ook gemotiveerd.”

Mijn wens voor de toekomst

“Ik moet nog verder in mijn rol groeien, want ik heb echt nog niet alles in de vingers. In de toekomst wil ik denk ik nog wel een specialisatie in gedrag volgen. Ik merk dat kinderen die extra zorg nodig hebben, mij net iets meer aan het hart gaan. Ik zou het fijn vinden als ik voor deze kinderen iets extra’s kan betekenen. Dat kun je met zo’n specialisatie net nog wat meer dan alleen als juf voor de klas. Daarnaast is onlangs besloten dat ik mij, samen met een collega, zal storten op de externe communicatie van De Singel. Mijn twee totaal verschillende vakgebieden komen nu dus samen binnen één werkplek; hoe leuk is dat?!

Mijn wens voor het onderwijs is dat leerkrachten meer tijd krijgen om aan de kinderen te besteden. Veel klassen zijn best vol, daardoor kun je kinderen niet altijd 100% geven wat ze nodig hebben. Zeker niet als je een startende leerkracht bent en je nog veel te leren hebt. Je wilt soms net wat dieper of langer op iets doorgaan met een kind, maar je hebt maar beperkt de tijd en er is een strak schema. Ik denk wel dat dat een stukje idealisme is dat ik vooraf anders had ingeschat. Je hebt maar één stem, twee handen en je kunt niet overal tegelijk zijn. Al zou ik het wel heel graag willen kunnen, het is niet realistisch om dat van jezelf te verwachten. Toch kunnen dingen die in onze volwassen ogen klein lijken voor kinderen een groot verschil maken. Dit ervaar ik vaak. Of het nu gaat om een persoonlijk praatje dat een leerling zich maanden later nog herinnert, of een oefening op een nèt iets andere manier uitleggen waardoor er plotseling wel begrip is… het blijft bijzonder om te zien hoe mooi en belangrijk onze rol als leerkracht is.”